బ్రతికి ఉన్నాం కానీ జీవించడం మరిచాం
పరిమళం ఆస్వాధిస్తూ పూలని మరిచాం
అవసరానికి ఆదుకున్న వారిని మరిచాం
కోరికల్ని బేరసారమాడి ప్రేమను మరిచాం
చావు భయంతో కన్న వాళ్ళని మరిచాం
ఇప్పుడు మైనం కరిగి రాయిగా మారదు
త్యాగమంటూ ఎవరిపై ఎవరికీ దయలేదు
గమ్యం చేరాలనే ఆత్రుతలో దారి మరిచాం
మానవత్వపు అంచులపై అడుగులేస్తు
ReplyDeleteపడి లేచే కెరటాలను తనివితీరా చూస్తాము
అవి చెప్పే నీతి: మనిషిగా మరలి రాలేవు
మానవత్వాన్ని మరువకు ఏనాడని
చివరికి మిగిలేది జ్ఞాపకాలేనని
తడి చినుకుల వాన నీటి లో గొడుగు పడుతూ
నిలువెల్ల తడసి లోలోనే ఆనందిస్తాము
అవి చెప్పే నీతి : గర్వమనేది దరికి రానివద్దని
ఆశ ఆవిరైనా ఆనందాన్ని దోసిలి పట్టాలని
రంగుల హరివిల్లుగా మారాలని
~శ్రీ
నిజమే మనిషి మానవత్వాన్ని మరిచాడు.
ReplyDeleteమనిషి రానురాను మృగంలా మారిపోతున్నాడు మంచిని మరచి.
ReplyDeleteగమ్యం చేరాలన్న ఆత్రుతలో
ReplyDeleteదారి మరచిపోవడం బాగుంది.
బాగా బ్రతకాలి అనుకునే అత్యాసలో
జీవించడం మరుస్తున్నాము
మానవత్వం కరువైపోయె
ReplyDelete